piernikowadziewczyna

Spotkalam dzis mala dziewczynke... Czytala bajke.

Odnalazlam w Internecie 5 czesc przygod "Harry'ego Pottera". Sprawilo mi to wiele radosci i wywolalo usmiech na mej twarzy. Mam 20 lat i nie wstydze sie napisac, ze lubie bajki. Czytam ta ksiazke jak zaczarowana... Nie potrafie sie oderwac. Na kilka dni przenioslam sie w kraine malych czarodziei, latajacych miotel i sow, ktore przynosza poczte. Przez te dni stalam sie uczennica Hogwartu - szkoly magii. I wiem, ze nie beda to dni stracone, bo czytajac ta bajke wzbogacam siebie i swoj swiat...

Zastanawiam sie nad bajkami. Dlaczego majac 20 lat przenosze sie czasem w swiat dzieciecych fantazji? Czytam bajki, bo w rzeczywistym swiecie czegos mi brakuje... Brak mi w nim zasad moralnych, jasno wytyczonych granic, dobrych i zlych bohaterow oraz szczesliwych zakonczen. W realnym zyciu nie mozna byc juz pewnym, ze dobro wygra ze zlem a czarny charakter zostanie sprawiedliwie osadzony i ukarany za krzywdy, jakie uczynil innym. Tej jasnosci i pewnosci szukam wiec w bajkach... Chce wierzyc, ze pewne wartosci sa niezmienne a niektore granice nieprzekraczalne. Bardzo za tym tesknie...

Spotkalam dzis mala dziewczynke... Czytala bajke. Ta bajka byl "Harry Potter" a ta dziewczynka bylam Ja.

Pachne dzis na nowo... Kolejne perfumy. Obietnica. Podoba mi sie ten zapach. Ale to nie moj ukochany flakonik. Moje ulubione perfumy pachna niezwykle piekne. To zapach - skarb, tylko na wielkie okazje... Te perfumy sa magiczne. Gdy nimi pachne, sama staje sie magiczna. Kazda z nas ma takie perfumy, dzieki ktorym staje sie magiczna. To ich sekret...

Zapachy sa dla mnie bardzo wazne. Budza skojarzenia, przywoluja wspomnienia, przypominaja szczegolne chwile a nie pozwalaja zapomniec o bliskich mi osobach... Nie pamietam juz oczu Pawla. Ale pamietam jego zapach. Gdy go czulam nogi uginaly sie pode mna a swiat wirowal... Pawel jest mi juz obojetny. Ale jego zapach na zawsze pozostanie w mojej zmyslowej pamieci... Przypomina mi piekne chwile i szorstkie dlonie...

Zapachy sprawiaja, ze biegnac przed siebie czasem odwracam sie w tyl... Nie widze czlowieka, ale czuje jego zapach. To za nim, a nie za osoba tak sie odwracam na srodku Marszalkowskiej, nieopodal Galerii Centrum...

Teraz wazny jest zapach piernikow. Wachalam dzis swiece o ich zapachu. W srodku sklepu w wielkim centrum handlowym pachniala Bozym Narodzeniem i kuchnia mojej babci. Tak pachna pierniki. I tak, jak bedzie pachniala kuchnia mojej babci w grudniowy poranek... To magiczny zapach. Tak jak ukochane perfumy sprawia, ze Swieta staja sie niezwykle. Bo zapach jest niezwykly. Taka juz jego uroda.

Swiat ogarnela magia liczb. Tak jak w grudniu ogarnia nas bozonarodzeniowa goraczka...

Chcemy wszystko policzyc, zmierzyc lub wycenic... To bez znaczenia czy chodzi o ludzi czy tylko o pierniki.

Otaczaja nas cyfry. Kazdy z nas jest chodzaca kombinacja daty urodzenia, numeru domu, rozmiaru buta i wielu innych bezdusznych liczb. Nikt nie wie, czy dziewczyna ukryta za 44 rozmiarem ubrania nie cierpi z powodu przyporzadkowanego jej liczby bardziej niz moglaby to wyrazic... Nie wiemy czy dzwoniac pod jakikolwiek numer telefonu nie uslyszymy zaplakanego glosu. Moze po drugiej stronie ktos wlasnie uslyszal najlepsza wiadomosc w swoim zyciu i poplakal sie ze szczescia? Tak po prostu, z radosci. To takie ludzkie. Ale swiat chcialby znac liczbe wylanych lez...

Nawet tu jestesmy poddani klasyfikacji. 23500 blogow... Dlaczego jednak nikt nie zastanowi sie jak wiele uczuc i emocji kryje sie za ta liczba...? Jak wiele dni z zycia... Ile opisano marzen, ktore sie spelnily... Ilu bylych chlopakow i nowych dziewczyn... Jak duzo rozwiazanych problemow i ile klotni bez konca... Tego sie nie da policzyc. Istnieje na swiecie cos, czego nie da sie zmierzyc ani ocenic... To takie radosne. Swiadomosc, ze pewne rzeczy nie mieszcza sie w przedzialach "od - do", ze nie ma dla nich granic, chronologii... Na szczescie. I tylko 23500 piernikow byloby rownie mile.

 Piszac referat poczulam, ze nie chcialabym na zawsze zakmnac sie w polskim regale. Nawet jesli stoi na nim krysztalowa taca z cynamonowymi piernikami...

Jestem 20 - letnia kobieta. Choc czuje sie czasem, jak mala dziewczynka... 20 - latka, ktorej w glowie sa Pierniki i Mezczyzni. Uswiadomila mi to dzis moja mama. To, ze mam 20 lat i musze zaczac dostrzegac tez inne problemy niz tylko przypalone pierniki...

Mam 20 lat. Najwyzszy czas, abym zaczela badac swoje piersi. Czas, abym poznala wlasne cialo. Abym nauczyla sie z nim rozmawiac i dostrzegac jego problemy... Abym potrafila wczesnie odkryc jego nieprawidlowosci i bolaczki. To przeciez takie wazne.

Czasami wydaje mi sie, ze pewne problemy sa poza mna. Ze mnie nie dotycza. A wcale tak nie jest... To, ze zle rzeczy do tej pory mnie omijaly, ze zawsze mialam kogos, kto mnie ochroni nie zwalnia z ostroznosci i odpowiedzialnosci za siebie. Ze swiadomosci niedoskonalej natury i ciala czlowieka.

Czuje, ze to wazna chwila w moim zyciu. Nigdy wczesniej nie czulam sie tak bardzo kobieta jak dzis... Ze wszystkimi tego konsekwencjami... zaletam i wadami, prawami i obowiazkami, silnymi stronami i slabostkami. To takie dorosle poczuc sie 20 - letnia, mloda jeszcze, lecz prawdziwa kobieta.

Od dzis bede badala swoje piersi. Bo gdy jest sie chorym na raka nawet pierniki nie ciesza juz tak, jak wczesniej...